Ik had gisteren zo’n ongelooflijk bijzondere ontmoeting dat ik nog steeds met een grote grijns rondloop. Tijdens het schilderen van mijn boshuisje knoopte een vrouw een praatje aan. En dat was duidelijk niet zomaar. Ze vertelde me haar levensverhaal waarmee ze onbewust antwoord gaf op een belangrijke vraag die ik mijzelf eerder had gesteld: wat is nu eigenlijk mijn weg? Ik heb geen vaste job, geen verzekeringen of potje voor de oude dag en leef dus totaal anders dan de meeste mensen. Het benauwde me een tijd lang. Tot een maand geleden. Toen stopte de angstige gedachten plotseling. En voelde ik me rustig. Op dat moment kwam vraag in me op. ‘Gewoon meebewegen met wat er op je pad komt’ was het antwoord dat ik hoorde of eerder: voelde (noem het de innerlijke stem - voor mij is het als een helder weten). Ik stelde de vraag opnieuw gisteren tijdens het schilderen. En vroeg ook om een bevestiging. Is het echt zo? Dat ik zo kan leven? En daar was de vrouw die vertelde over hoe zij in .... de stroom durfde te leven. Hoe ze zich eindelijk had losgemaakt van de moderne levensvorm. Ze heeft geen vaste baan, geen hypotheek of verzekeringen ... Ze noemt zichzelf een nomade die vertrekt zodra het leven dat van haar vraagt. Wel heeft ze een thuishonk waar ze kan terugkeren - een huisje in het bos. En voelt zich zielsgelukkig. Klets! Daar was mijn bevestiging. De rest van de dag voelde ik me zo licht. En zo vol vertrouwen dat het echt kan: ontspannen en happy leven in het nu. O ja, en elke dag nieuwsgierig zijn naar wat er zal komen. #nowage #nomade #eigenstroomvolgen