Het bos is het beste recept voor genezingen op de plekken waar je zelf niet zo goed bij kunt komen. Dat is wel duidelijk geworden sinds ik van de stad naar de Veluwe ben verhuisd.
Voor antwoorden op vragen duik ik altijd de bossen in, word stil en beleef de ruimte. Zo wilde ik onlangs weten wat mijn volgende stappen zijn. Ik zit in een situatie waarin ik een tijdje de stroom kan volgen. Dat wat er op mijn pad komt. Hartstikke tof en avontuurlijk, maar soms maakt het me ook rusteloos, dan wil ik weten wat ik moet doen. En daarmee schiet ik direct in mijn hoofd in plaats van mijn hart. Weg uit de stroom. Onzeker en soms zelf angstig.
Ik rende langs de beek, dronk een slok bronwater. Liep door. Merkte op hoeveel berkendoders er waren, de vernijnige berovers van levenssappen. Zittend op een stuk zacht mos kwam er een stroom verdriet op gang. Ik liet me gaan zoals ik normaal niet snel zou doen. Hier in het bos kon toch niemand me zien. De onzekerheid over mijn richting - of ik wel het juiste pad bewandelde - had me zoveel druk gegeven. En nu liep ik leeg als een ballon.
Mijn oog viel op kleine glanzende bosbessen. Handenvol plukte ik van de kleine snoepjes met een smaak die heerlijk fris en lichtzoet was. Een bijzondere oogst voor de tijd van dit jaar.
Ineens werd ik me ervan bewust hoe ik de natuur vanuit mijn eigen gemoedstoestand interpreteerde. Wat als ik me openstelde voor positieve ervaringen?
Na een sprint in mul zand recht de heuvel op, ontmoette ik een man. Hij wees naar het begin van een, hoe hij het noemde: ‘Een fantastisch pad over de rug van de heuvel’. Ik bedankte hem en sloeg het smalle paadje in dat omzoomt werd door heldergroene bosbesplantjes met daarachter hoge goudgele grassen. Ik kon niet geloven dat deze engelachtige schoonheid me zomaar op mijn pad had begeven.
Ineens was ik weer terug bij de beek en nam een slok van het heldere water. Een eindje verderop kwam ook de man aangelopen. Ik bedankte hem voor de waardevolle tip, waarna hij zei: ‘Soms ligt er iets moois - waarvan je het bestaan nog niet wist, op je te wachten.’ Ik verbaas me telkens opnieuw over de krachtige werking van de bostherapie. Het begint met een vraag en eindigt met zoveel inzichten .oms middenin de oase van stilte.