Sinds mijn bezoek aan The Big Island en het bijwonen van de ceremonie op de heiligste berg van Hawaii bij mijn bevriende sjamaan Ku, voel ik me helderder en meer in balans. Het lijkt alsof er iets wezenlijks in mijzelf is omgeschakeld. Alsof de laatste restjes angst (dat er niet genoeg is, dat ik niet goed genoeg ben ect.) zijn verdwenen waardoor er meer vertrouwen is gekomen in dat alles goed komt, of zoals de Hawaiianen zeggen 'I ka pono mea' dat alles al goed is, dat alles precies is zoals het moet zijn op de juiste plek en de juiste tijd. Een gevoel dat ik ervoer tijdens de hobbelige reis met onze 4-wheel drive naar de top van de berg. Een rust die ik niet eerder op deze manier heb ervaren. Die zich het beste te laat omschrijven als een vakantie in mijn hoofd; een pauze van de maalstroom van gedachten. Dat leek door te werken in mijn lijf en ziel. Voor even waren alle drie de zielen, de aumakua (je hogere zelf en voorouders, uhane (ego) en unihipili (fysieke lichaam) in balans.
Ik keek uit over de gifgroene grasvlaktes, een speelse jonge stier, twee bruine vlinders en ervoer dat alles oké was. En als ik dit gevoel in de toekomst opnieuw zou oproepen, opnieuw de rust van dit moment zou ontstaan zodat ik veel beter de aanwijzingen vanuit de aumakua kan volgen, de routewijzers van ons zielenpad.
Volgens de Hawaïaanse filosofie is ons verlangen om te groeien naar iets dat we graag willen zijn de vuurkracht achter de actie om het daadwerkelijk neer te zetten. Vanaf dat moment bewandel je het pad van de spirituele krijger. Bij mij bestaat het verlangen anderen in dit proces te begeleiden, gidsen of mee te kijken. En vooral te laten zien dat je altijd je eigen kumu (leraar) bent.
Vanaf vandaag ga ik ze volgen, de routewijzers, de tekens vanuit dromen, opvallende ontmoetingen of plotselinge ingevingen. Wat zal er op mijn pad komen? Waar zal ik uitkomen? Ik zal het allemaal met jullie delen ;-)