Utopia. Zo noemt ons plekje in het bos zichzelf, dat op wonderlijke wijze naar ons toekwam. Jazeker. Plekjes kunnen zichzelf een naam geven, volgens de Hawaïaanse filosofie. Een jaar geleden vroeg ik aan mijn Aumakua (voorouders) waar in Nederland ik mijn Holy Road Trips kon gaan organiseren. Een plek waar creatievelingen zich kunnen nestelen om eindelijk eens echt te kunnen gaan schrijven, schilderen of muziek te maken. En waar zij even (met mijn hulp) zaken kunnen loslaten om dichter bij zichzelf - de creatieve flow - te komen.
En plotseling was daar de plek - waar iemand van het programma Utopia (dat ik overigens nooit kijk) had vertoefd. Midden in het bos. De plek leek vergeven aan iemand anders, totdat ik op een mooie avond aan de plek dacht - dat ik het toch echt super graag wilde hebben - en ineens op een heel mooi gouden kommetje de naam Utopia zag staan. Ik voelde dat het een aanwijzing was, belde een paar dagen later naar de verhuurder van de plek en ja... het was als een wonder.. VRIJ!
Vorige week maandag was de grote dag. De plaatsing van het huisje op Utopia. Een dubbelchalet. Twee huisjes die tegen elkaar werden gezet. Met overal ramen, licht en ruimte. Waar herten en zwijnen koekeloeren en gisteren eekhoorntjes in de toppen van de bomen speelden. Een klein magisch paradijs. Net als Hawaï!