Wat niet veel mensen weten, is dat ik een tijd lang in de leer ben geweest bij twee heksen. Ik had in Engeland een bijzondere ervaring bij een beek gehad en wilde meer weten over dit zesde zintuig. Sindsdien weet ik hoe ik gebruik kan maken van de twee: de kracht van de natuur en mijn diepere wijsheid. Waarom ik hierover vertel? Omdat ik vandaag een bizarre ontmoeting had, bij een magische beek waar ik vlakbij woon. De plek waar ik altijd naar toe ga om contact te maken de andere, wijzere stem dan mijn hoofd.
Het begon deze ochtend met de vraag: moet ik nog iets doen met mijn eerste boek, Naupaka. Het verhaal - een heftig hoofdstuk uit mijn leven - staat inmiddels verder van me af, maar toch krijg ik nog regelmatig mailtjes van lezers, of aanvragen voor interviews (zoals deze week voor een Belgisch tv-programma). Zoals ik leerde tijdens mijn ‘heksen’ opleiding en later van de sjamanen op Hawaï, wist ik dat ik me moest terugtrekken op mijn krachtplek in de natuur: de bron waar de beek begint, een plek waar ik al klein meisje al met mijn vader kwam. Hier vind ik altijd inzichten. En soms wel heel lijfelijk, zoals een paar uur geleden.
Na een meditatie op de heuvel bij de beek, een plek waar vaker mensen komen gezien de veertjes en bloemen die ik er vind, stond ik op en liep richting de bron. Normaal een rustige plek, maar nu liep er een ouder echtpaar, de man zijn vrouw stevig omarmd. Hij sprak me aan. Wit weggetrokken was hij. “Mijn vrouw is niet goed geworden. Haar rechter gezichtshelft trekt.” Ik had meteen een vermoeden. Een tia. En vroeg het stel of ze met me mee wilde lopen naar een klein boshuisje om hulp in te schakelen. De man twijfelde. Hij gaf aan dat hij wel naar de auto wilde lopen, een stukje verderop. Ik zag aan hem dat hij het eigenlijk niet goed wist, maar mij niet wilde belasten. Ik besloot met ze mee te lopen. Op corona-veilige afstand. Dat voelde vreemd. Ik wilde meer doen en voelde hoe mijn handen warm werden. Een beetje energiewerk, bedacht ik me. Dat had ik al lang niet gedaan. Ik focuste me op de vrouw en stuurde haar de warmte die ik voelde. En pakte kort daarna mijn mobiel om mijn huisarts te bellen voor raad. “Mijn vrouw komt bij”, zei de man. “Kijk”. Ik keek naar haar gezicht, dat zich ontspande. De tik was weg en haar stem weer terug. “Dank je wel”, zei ze. “Het gaat hoor.” Ze wees voor zich uit. “Lopen naar de auto.” Het gezicht van de man kreeg weer kleur.
Stiekem liep ik nog een stukje achter ze aan. Om er zeker van te zijn dat alles goed was. Vooral de ontredderde man, om hem maakte ik me nog het meeste zorgen. Zo alleen. Met je lief die je lijkt te ontglippen. Ik realiseerde me hoe fijn ik het had gevonden dat mijn pad die van hen had gekruist. Dat ik een stukje had mee kunnen lopen, op afstand en toch dichtbij. Het antwoord op mijn vraag - het inzicht - was op een wel heel intense wijze tot me gekomen. Met gelukkig een goed slot. De gebeurtenis bracht me op alle fronten weer dichter bij mijzelf. Bij de magische en helende kracht die in iedereen verscholen ligt. Maar vooral je eigen diepere wijsheid die - als je even je lippen sluit en luistert - altijd aan je zal verschijnen.