Vanochtend moést ik even inchecken bij de krachtplek - een waterbron - vlakbij waar ik woon. Het begon met een bezoekje aan de huisarts. Met een vrouwenkwaaltje - een plasje in een potje - want ‘oh la la’ ik brandde van onder (). Terug in de auto googelde ik op blaasontsteking en zag dat - mochten er witte vlokjes gevonden worden - dit kan duiden op een ontsteking óf op een tumor. Het wierp me in één klap terug naar voorjaar 2019.
Ik had een bobbeltje ontdekt. In mijn linkerborst. Ergens voelde ik direct dat er een link was met een verwensing van een vrouw nadat mijn boek Naupaka in 2014 was uitgekomen. Ze was boos op me geweest. Op mijn keuze de relatie met mijn zieke vriend te verbreken. En wenste mij via Twitter - met grote glimlach - hartelijk een bobbeltje toe. En zij niet alleen. Een enorme golf van verwensingen kwam destijds op me af. Iemand riep. ‘Ze wordt gewoon verketterd. Op de brandstapel gezet.’
Wat het met me deed? Ik wilde en durfde het niet te voelen. Ik sloot me er voor af. Kapselde het gevoel in. Het mocht er niet zijn.
Dat bobbeltje? Het was klein en goed te behandelen, zei de arts. Met een operatie zou het worden weggehaald. De dagen voor de behandeling trok ik me terug in mijn boshuisje. Om te voelen en te vragen wat het me wilde zeggen. En het gekke was. Het voelde niet als iets ‘slechts’, het voelde als iets wat bij me hoorde. De enorme angstaanvallen verdwenen waarna ik in een diepe ontspanning zonk en in een soort tussenwereld - een droom- en aardewereld - terechtkwam. Een spirit eekhoorn sprong door het raam bij me op de bank. Het reikte naar mijn borst en pakte een groen stukje energie uit mijn borst.
De avond voor de operatie voelde ik niets meer. Een week later. Aan tafel bij de arts, hoorde ik het ook van hem: “We hebben niets gevonden. Het weefsel was schoon.” Een raadsel, zou hij achteraf toegeven. Ik besloot maar niets te zeggen over de diagnose die ik er zelf aan verbond.
Maar goed, terug naar de auto. Ik merkte hoe mijn gedachte me terugwierpen in de emoties van de ervaringen uit 2014 en 2019. Om de rust te hervinden, besloot ik naar de bron in het bos te wandelen, de pek waar onbewuste zaken aan het licht komen. Ik vulde mijn waterflesje om een slok fris, zuiver water te nemen en merkte op hoe troebel deze was. Net als het pispotje bij de huisarts! Het werd me duidelijk dat zich iets aan me wilde laten zien. Na een korte wandeling rondom de beek vielen woorden en beelden me binnen.
Ik zag de vrouw. De echo. Voelde verdriet.
En ineens merkte ik op dat alles wat ik sinds die tijd had geprobeerd neer te zetten vanuit wat ik het liefste deed - zoals het schrijven en promoten van mijn tweede boek Hokule’a en het gidsen van anderen naar krachtplekken - stroperig traag of niet stroomde. Ik had me gedeisd gehouden, omdat ik mezelf niet meer had durven te laten zien.
Bij de bron maakte ik contact met dit stukje verloren ziel. Het verdriet. De kras. Voor het eerst liet ik het gevoel toe. Bevrijdde het uit die capsule. Ondanks dat het vier jaar lang me had weerhouden mezelf te durven zijn, voelde ik dat dit precies het juiste moment was geweest om me ervan bewust te worden. Ofwel I ka pono mea, een oeroude les die ik op Hawaï had geleerd.
Ik liep naar terug naar de beek en vulde mijn flesje opnieuw met het heldere sprengenwater. Helder? Ja, brandschoon. En dat waren ook precies de woorden van huisarts die belde. Het bosbadhuis had me schoongewassen van fysieke én oude zielenpijnen. Van onderen geblust.
Meer weten over het magische bosbadhuis, de krachtplek én mijn boshuisretreat? Lees er hier meer over.