Ik volg de bewegingen van de vrouw van Ku die ook bij de ceremonie aanwezig is. Ze heeft prachtig lang zwart haar en ergens een uitdrukking van een navajo indiaan; wijs en krachtig. Ze smudged (reinigt) me met een kruid krachtiger dan salie. "Laat je gedachten over wat er nu speelt los", zegt ze en blaast de kruidige rook richting mijn hart. "Het is belangrijk om zuiver de heiau (tempel) binnen te treden. Ik laat de gedachten over onze terugreis naar Nederland langs me heentrekken; de onzekerheid over de richting die ik na Hawaii in zal slaan. Als Ku op een grote zeeschelp blaast mogen we de tempel betreden om onze aan de spirits en voorouders offers te brengen. Voor mijn zijn dat bloemen en twee lavastenen die symbool staan voor de vrouwelijke (geven) en mannelijke (ontvangen) energie. Wat ik niet weet is dat het altaar omringd is met deze stenen. Stenen die als je ze tegen elkaar aanstrijkt er kiezeltjes ontstaan, baby's steentjes.
Ku chant het mooie E Ho Mai gebed dat ik ooit leerden en thuis nog regelmatig zing. Een verzoek aan de voorouders om oude, verborgen kennis naar de oppervlakte te brengen. Ik verbaas me er altijd over hoe hij van stem verandert als hij de verbinding tussen de werelden legt: hij verandert van een verlegen man in een sterkte spreker.
Tijdens het ritueel voel ik vooral dankbaarheid dat we hier bij aanwezig mogen zijn. Gedachten over de toekomst zijn verdwenen. Sterker nog, ik ervaar dat alles goed is zoals het is. Het voelt bevrijdend maar ook bevreemdend, want de gedachten, de kapitein van het schip is stuurloos. Hoe kun je een richting vinden zonder daarover na te denken, het voor te bereiden en het te plannen? Inmiddels weet ik al lang dag het anders werkt en toch voelt het soms nog onwerkelijk.
Go with the flow, it is...
Lees morgen meer