Met de kreet 'Holy shit' veranderden we gisteren van het ene op het andere moment van richting. Met een ruk en flink wat overweldigende energieën werden we weggetrokken van de plek waar we overnachtten, de plek waar ik ooit had gewerkt. En komen totaal onverwachts in een cottage (met een haardvuur want het is hier behoorlijk frisjes) de vulkaan - het plaatsje Volcano - terecht. Een van de enige plekken die nog beschikbaar waren. Koude rillingen kropen over mijn huid, want een paar dagen geleden had ik plotseling tijdens een meditatie een dwingende stem horen zeggen: 'Volcano. Volcano! Volcano!'
Waarom zijn we hier? Op een paar kilometer afstand van de krater waar volgens de Hawaianen de vuurgodin Pele woont. Roept ze ons? Alleen de ervaring zal het ons leren. Onze ballast is in ieder geval gisteren overboord gegooid tijdens de tocht naar de lava, waar de vrouwen ieder een eigen ritueel deden. Ik verbrandde een dollar om los te komen van schuldgevoelens op allerlei vlakken. Om ruimte te maken om te kunnen, om durven te ontvangen. Om mijzelf te waarderen en op waarde durven te schatten.
Pele, tutu, Pele. Wat heb je voor ons in petto 😃