Heb je het gelezen? De uitbarsting van de grootste vulkaan ter wereld op Big Island Hawaï? Voor de Hawaiianen een bijzonder moment: er gebeurt iets essentieels in de energie. Ik weet er inmiddels alles van, wat het betekent en welke invloed het heeft op een mensenleven..
Foto: Mauna Loa, Larry Czerwonka
Achter een eruptie zit namelijk altijd een diepere betekenis, dat het tijd is om iets wat wringt los te laten. Om zo nieuwe ruimte te creëren voor nieuwe zaken. En daar hoef je zelf weinig voor te doen. Behalve de keuze te maken om te stoppen met dingen die niet meer werkten. De rest gaat vanzelf. Hoe ik dat weet? Nou, acht jaar geleden vloog ik terug naar Hawaï vanwege de vulkaan die was uitgebarsten. Om een ritueel te doen. En maakte er ongelooflijke dingen mee. Het zou een reis van onschatbare waarde worden. Ik kreeg de mogelijkheid om mijn oude leven los te laten, en een nieuw leven te beginnen. Een proces dat noodzakelijk was om verder te kunnen gaan. Ik zou dit op een Hawaïaanse wijze doen, door middel van een loslaatritueel. Mijn boek zou daarbij dienen als een gift van dankbaarheid en respect. Ik zou het offeren aan de vlammen van de vuurgodin Pele, een energievorm die volgens de Hawaïanen levensecht is en waarover ik meer schrijf in Naupaka.
Ik vloog terug naar het eiland, waar mijn plan bij aankomst direct in duigen leek te vallen. Het gebied rondom de lavastroom was vanwege veiligheidsmaatregelen hermetisch afgesloten. Maar het kon toch niet zo zijn dat ik voor niets 24 uur had gereisd? Ik vertrouwde erop dat ik er hoe dan ook zou komen. En als een wonder ontmoette ik diezelfde ochtend een spontane jonge vrouw die mij zou helpen. Ze woonde in het afgezette gebieden had toegang tot de lavastroom. Ook kende ze een jongen die mij kon gidsen. ‘Wees duidelijk in wat je wenst,’ had kumu Aunty Mahealani, een Hawaïaanse dame die haar kennis van de Hawaïaanse cultuur deelt, gezegd tijdens onze eerste ontmoeting een jaar eerder, ‘want het kan zomaar uitkomen’. Nog geen dag later struinde ik door de jungle op weg naar de actieve lavastroom..
De tocht door de jungle leek wel een spannende Hollywoodfilm. Overal stroomde stroperige, gloeiendhete lava. Er klonken harde explosies door vrijkomende gassen, bomen stonden in brand en braken als luciferstokjes. Om me heen lichtten lavastromen op als de verkeersaders van een grote stad. Aan de horizon viel het licht van de opkomende maan als een witte deken over de zwarte velden. Dit was zo waanzinnig mooi. Ik vroeg me af waar ik eigenlijk bang voor was. Het was het perfecte moment om een ritueel te houden. Het zou de transformatie van mijn angstige, donkere binnenwereld naar een lichtere extra kracht bijzetten. Ik wierp Naupaka richting de dichtstbijzijnde rode rivier en dankte voor het leven dat ik in het boek beschreef, een leven dat ik achter me wilde laten en liet mijn oude liefde gaan, zodat zich iets nieuws kon ontvouwen. Naupaka landde op de oever van de lavastroom, maar vatte desondanks toch vlam. De pagina’s sloegen een voor een om alsof iemand het las. ‘De vuurgodin,’ concludeerde mijn gids. Het was in ieder geval een mystiek moment dat veel in gang zette.
Waarom een ritueel?
Een ritueel kan je helpen bij het loslaten wat zaken die wringen. Hierbij is het doorvoelen van alles wat er in jezelf opkomt essentieel. Zo maak je automatisch verbinding met jezelf en het grotere geheel. Waar je iets laat sterven, zul je iets nieuws geboren laten worden. De levensenergie, de mana, die hierbij vrijkomt zal middelen, situaties en mensen aantrekken om een nieuwe weg in te kunnen slaan. Mijn weg, een nieuwe liefde, ontvouwde zich vrijwel meteen nadat ik terugkwam in Nederland. Tot op de dag van vandaag.
Over Pele Pele wordt in oude Hawaïaanse liederen ook wel ‘she who shapes the sacred land’ genoemd: zij die het heilige land gestalte geeft. Sinds 1983 heeft ze met haar lavastromen, die uit de krater van Kilauea in zee stromen, ruim twee vierkante kilometer aan de kustlijn toegevoegd. Ze zou verschillende vormen kunnen aannemen. Zo gaf iemand ooit een lift aan een vrouw op een van de wegen rondom de Kilauea-vulkaan. Ze was gehuld in witte kleding en vergezeld door een klein hondje. Toen hij niet ver van het einde van de weg in de achteruitkijkspiegel keek, was ze verdwenen. Ook zou haar gezicht nog regelmatig op foto’s verschijnen. Inwoners van dit gebied spreken altijd respectvol over de oude godin. Niet uit angst voor de vernietiging van hun land, maar juist voor het nieuwe land dat ze creëert. Een proces dat ook in onszelf plaatsvindt tijdens het uitvoeren van rituelen: je laat iets doodgaan om een voedingsbodem te creëren voor je diepgewortelde verlangens.
Nieuwsgierig naar meer Hawaïaanse spiritualiteit, mystiek? Je kunt mijn (e) boeken hier bestellen. Ook de Engelse versie. Je krijgt er mijn online Bostrip gratis bij deze decembermaand ;).