De laatste weken begint me ineens op te vallen hoe vaak ik vrouwen hoor zeggen hoe vervreemdend leeg ze zich voelen. Te omschrijven als een soort nostalgie, heimwee naar iets essentieels waar ze de vinger niet op kunnen leggen. Vrouwen die hun weg zoeken naar de basis, naar thuis. Alleen het lukt zet niet...
Veel van hen stellen zichzelf de vraag of dit gevoel verbonden is met het specifieke plekken in buitenland waar ze een intense ‘thuiskomstervaringen’ voelen. Of met de passie voor hun werk, waar het gaat vaak over coachen van anderen. En het mooie is, ze voelen ook ergens feilloos aan waarvoor die leegte staat en wat het doel ervan is: een uitnodiging om los te laten en de voelen wat zich door hen heen wil ontwikkelen. Maar.... met als valkuil toch proberen te bedenken wat dat dan is. Verhuizen? Toch verder gaan met de droom? Want in alles voelt dit toch ook een beetje als thuiskomen?
Een opvallende andere beweging die ik opmerk bij al deze vrouwen, is dat zij de stilte opzoeken. Vaak ergens in de natuur. Om te cocoonen en de antwoorden tot zich te laten komen. Een proces die je ziet bij vrouwen die bijna gaan bevallen. Een proces van angsten doorgaan en het herwinnen vertrouwen dat je het kan: het proces van moest worden. Een andere rol in het leven geboren laten worden. De kunst is om mee te bewegen met wat je lichaam daarin aangeeft. Bedenken van hoe dit moet, zal het proces vertragen. Totale overgave en ontspanning geeft ruimte en een opening.
Deze lichamelijke bevalling staat symbool voor de oerkracht - het onderste chakra - van de vrouw en is 1-op-1 toe te passen op de geboorte van een nieuwe jij, inclusief richting die daarbij hoort. De kunst is de gedachten daarbij los te laten. Totaal. Dus alle ideeën over de rollen die je voor jezelf hebt ‘bedacht’. Rollen die misschien voelen als een zielenmissie. Wat overigens niet betekent dat dit nooit tot ontwikkeling zal komen.
Maar het nadenken (de angst) over de vorm over of het wel lukt om iets vanuit jezelf neer te zetten, zal het proces vertragen.
Je ontheemd voelen. De nostalgie. Het zoeken naar je thuis, is het oeroude proces waarmee we de verbinding kwijt zijn geraakt: die van durven landen en creëren in en vanuit jezelf. Daar is moed voor nodig. Durf je te stoppen met het bedenken van wat het is? Ook je verlangens en dromen van dat moment? Durf je te ontspannen in het nietszijn? Om de weg vrij te maken voor wat zich NU werkelijk door jou heen wil ontwikkelen?
Om het proces te ondersteunen kun je elke dag met deze vraag opstaan. ‘Wat wil zich NU door mij heen ontwikkelen?’. Interessant is om er een vraag aan te verbinden, waardoor je nog een trede dieper gaat. Want waarom wil je weten wat zich door jouw heen wil ontwikkelen ? Omdat je je soms zo ontheemd en leeg voelt? En daarbij mag je altijd ondersteuning vragen. Dus de verdiepende vraag is dan: ‘Ik krijg graag inzichten en ondersteuning in het gevoel van deze leegte.’
Kijk of je er een tijd aan mee kan geven, wanneer zou je het antwoord willen ontvangen? Bijvoorbeeld na een week van stilte en cocoonen. Zo blijft het antwoord namelijk niet eeuwig in de kosmische cloud rondzweven.
Ook ik stelde mezelf deze vragen. Ik had ook een tijd lang deze tergende leegte gevoeld. Het antwoord (lees het hier) kreeg ik in 2017 - vlak voordat ik terugkeerde van Big Island Hawai naar Nederland. Uiteindelijk vond ik het antwoord, dat tot diep in mijn ziel resoneerde. Het werkte als een sleutel na een lang bewustwordingsproces van innerlijke worstelingen. Ineens trok de mist omhoog en voelde ik me landen in mezelf. Thuis. Waarover ik schrijf in mijn tweede boek Hokule’a. En anderen via energiewerk - een magische en krachtig bosritueel bij een Veluwse krachtplek - ook naar toe begeleid.
I ka pono mea - weet dat je precies zit waar je hoort te zijn binnen het proces. Je hebt geen tijd verloren. Want de timing voor je ontwakingsproces is perfect!