Toen de Volkskrant vanochtend voor me op tafel lag, werd ik ineens enorm rusteloos. Ik voelde dat er iets van waarde in de krant zou staan. Alsof ik het al had gelezen en ook al wist waar het stond. Ik skipte de voorpagina, het magazine om direct naar de bijlage wetenschap te gaan..
‘Bewust op de rand van de dood’, kopte een artikel over bijna-doodervaringen (bde’s). Ik wist direct daar hier iets van betekenis in zou staan. Dat gevoel versterkte bij het zien van de datum van vandaag, 24 oktober; de verjaardag van mijn vader die in 2013 was overleden aan hartproblemen. Hij was als serieuze hartpatiënt altijd gefascineerd geweest door dit fenomeen, want zou er echt iets zijn voorbij de dood? En dat terwijl hij niets van mijn bovenzintuigelijke ervaringen niets moest weten. Vlak voor zijn dood vroeg ik hem mij te laten weten of er werkelijk iets daarboven was (ik wilde natuurlijk gelijk krijgen). En ja, dat heeft hij me laten weten…
Maar terug naar het verhaal. Want het werd me duidelijk dat er iets in zou staan, waarschijnlijk verpakt als een inzicht, als een boodschap over de weg die ik nu bewandel. Mijn oog bleef hangen op één zin, een uitspraak van de cardioloog Pim van Lommel, die veel onderzoek deed naar bde’s en wiens lezingen mijn vader regelmatig had bezocht. Het frappante was dat ik precies dit wat Van Lommel uitlegde aan de lezers van de krant, ik gisteravond had uitgelegd aan mijn vriend. Het ging over de wijze waarop ik had geleerd in te tunen op de matrix van kennis die in- en buiten onszelf ligt. De creatieve bron, onze levensenergie en creatiekracht. Ik had er alles over geleerd op Hawaï. Niet alleen van mijn Hawaiaanse vrienden, waaronder kahu’s (sjamanen), maar ook van de energie op het eiland zelf. En dan met name de krachtige en zeer heilige vulkanische plekken van de verbinding tussen beneden en boven flinterdun is. Van Lommel legt het als volgt uit: “Ik zie het brein als een radio, een ontvangststation. Het brein produceert zelf niets, het vangt bewustzijn op uit de kosmos, zoals computers verbonden zijn met de cloud.”
Maar het werd nog gekker..
Ik sloeg de pagina om en kwam via een enorme afbeelding direct terecht op één van die vulkanen: de Mauna Loa, de Uluru voor de Hawaïanen. Ik wist het meteen. De verbinding met het ontvangststation, die grote cloud waarover Pim van Lommel vertelt, is zich met mij aan het herstellen. Wat allemaal begon met een vraag over de boeken deze week (zie vorige blogs). Of ik deze zelf weer moet gaan uitgeven. Een belangrijke vraag, gezien deze ontstaan zijn op deze vulkanische grond, te zien op die ene foto uit de krant. Een taak die mij werd doorgegeven via een Hawaïaanse kumu (leraar) die de boodschap channelde vanuit haar voorouders: ‘Je moet een boek schrijven, om zowel je verhaal én de lessen van Hawaï met de wereld te delen’.
Ik keek nog eens naar die eindeloze lavavlakte voor me in de Volkskrant, de plek waar ik mediteerde en de eerste woorden van Naupaka mij binnenvielen. Onder de foto las ik de kop, het dikgedrukte woord ‘Vulkaanmissie’. Als het antwoord op mijn vraag al niet duidelijk genoeg was, dan is het zeker nu. Ik ga weer aan de slag. De verbinding met mijn boeken is hersteld. De radiostilte is voorbij.
Foto: Een van mijn vulkaanmissies. Hier was ik op weg naar een enorme krachtplek, waar ik zou mediteren en een Hawaïaans ritueel doen om duidelijkheid te krijgen over mijn weg, mijn zielenmissie.
Commentaires