Dat planten met ons communiceren en wij (vaak onbewust) met hen, was voor mij niet vreemd. Als kind voelde ik de energie van bloemen al aan. Pas op Hawaï - na een aantal lessen van mijn goede vriend Bob- begon ik er iets mee te doen. Ik stond er versteld van!
Bob liet me zien hoe je met een bepaalde concentratie gemoedstoestanden van de plant kon analyseren. Zo was er een vruchtenboom in de knel geraakt door een slingerende passievrucht. En hoe anders was de kleur die hij uitstraalde toen wij hem bevrijdde! Van Naupakabloemen – waar ik mijn eerste boek naar vernoemde – maakte ik kort daarna een tinctuur. Ik had geen idee waar ineens die bevlogenheid vandaan kwam, maar ik moest het doen. En snel!
Samen met Bob plukte ik langs de hoge kliffen van Big Island met onder ons de Stille Oceaan honderden witte knopjes. Later zou duidelijk worden waarom: het bloemenelixer zou ik gebruiken voor een helend ritueel dat ik samen met een bevriende sjamaan (kahu) gaf. De energie ervan werkte op diverse vlakken: om bijvoorbeeld jezelf goed te kunnen gronden en tegelijk in contact te staan met alles om je heen. En zo de drie zielen die wij volgens de Hawaïanen als mens hebben aan elkaar te verbinden, te laten doorstromen, waarover je meer overigens meer leest in mijn boek Hokule’a. Gelukkig vond ik terug in Nederland planten die samen eenzelfde werking als die van de Naupakabloem hebben en helpen bij verstoring van de balans. Ik maakte er een elixer en gebruik deze nu altijd tijdens mijn Bostrips.
Vandaag was ik blij verrast door was mijn leraar Marry, een wijze oude kruidenvrouw me vertelde: dat de ziel van de planten met die van ons communiceren. Ze keek dan ook niet vreemd op van mijn verhaal rondom longkruid, dat tijdens corona plotseling opdook in mijn tuin. Instinctief wist ik meteen dat ik deze plan nog nodig zou hebben. Niet veel later lag ik gevloerd op bed met enorme hoestbuien. Ik had van alles gebruikt. Niets werkte. Totdat ik me een cadeautje herinnerde van een lieve vrouw uit de straat: een klein flesje hoestsiroop van, jawel, longkruid! En natuurlijk hielp het direct. “Het is tijd dat we gaan signaleren wat de natuur ons wil vertellen. Alles staat met elkaar in verbinding”, merkte Marry op.
Na haar les van vandaag sta ik weer ‘aan’. Als huiswerk kregen we mee om te kijken naar planten die ons iets willen vertellen, waar onze aandacht naar toe gaat. Ik hoef de komende tijd niet te zoeken, ik wist het direct! In mijn tuin staat sinds deze zomer een nieuwkomer met grote gele bloemen die pas gaan shinen als de zon onder gaat. En nu na het schrijven van deze zin, begrijp ik wat het me wil vertellen: leer in je kracht te blijven staan, ook als het ineens iets donkerder wordt.
Fotocredit: Libelle Gezond