Een ceremonie op de heiligste plek van Hawaii. Op een berg met uitzicht over de oceaan, de vulkaan en uitgestrekte lavavelden. Een plek waar al eeuwenlang de Hawaianen hun voorouders en spirits van het eiland en daarbuiten verwelkomen. Daar waren wij gisteren. Een moment dat zowel voor ons individueel als gezamenlijk als groep een diepe indruk achterliet..
Om zeven uur in de ochtend hadden we ons bij Ku gemeld, mijn vriend die ons uitnodigde om de ceremonie bij te wonen. Hij adviseerde ons om eerst naar het zwarte zandstrand beneden aan de berg te rijden om onszelf met zeewater en zwart strandzand te reinigen. En zo vertrokken we naar één van de meest ongerepte stukken van The Big Island waar hij beschermer van is. Dankzij zijn inzet verrijzen hier geen resorts en dankzij zijn toewijding om de Hawaiaanse cultuur in stand te houden, is de tempel op de berg weer in gebruik genomen.
Druïden, Navajo indianen, Peruanen; vanuit alle werelddelen komen sjamanen en medicijnmannen naar deze plek op Hawaii omdat ze zich aangetrokken voelen tot de sterke energie van dit stukje aarde dat volgens Ku ooit behoorde tot het gezonken Atlantis. Zijn doel, en die van vele anderen in deze regio, is om culturen samen te brengen. Om van elkaar te leren maar ook om verbinding te zoeken en een aardefamilie te vormen, een ohana.
Na het reinigingproces reden we naar de top van de berg, of liever gezegd: het plateau op de berg. Een vlak gedeelte met heldergroen gras en bomen met lage, horizontaal kronkelende takken. Met een uitzicht over hoge rotsige bergen opgebouwd uit ronde, glooiende vormen. Een plek waar veel lokale bewoners niet durven te komen vanwege de energie die zijn bezoekers op zou kunnen tillen. Iets dat ik vier jaar eerder ook ervoer en over schrijf in Naupaka. Een plek waar ik uit respect voor de spirits en Aumakua (voorouders) geen foto's maakte, maar het hier wel met woorden zal proberen te omschrijven. Ik wil er graag over schrijven. Niet alleen om te laten zien hoe het werkt, hoe de de cultuur, een natuurreligie je dichterbij jezelf kan brengen, maar ook als uitdaging om te durven te vertellen over wat ik voel en wat ik ervaar. De taal van de ziel, de onder- en bovenstroom. De plek waar helaas in onze Westerse landen nog een kapu (taboe) op ligt, maar waar tegelijkertijd steeds meer ruimte voor komt. Sterker nog, waar niet lang geleden de monden van de sjamanen werden gesnoerd door de kolonisten, worden nu dezelfde monden door dezelfde westerlingen aangemoedigd om te spreken.
Ook ik zoek naar inspiratie vanuit deze volkeren, maar weet inmiddels dat de belangrijkste les die zij met ons delen is dat je niet op zoek moet gaan naar een goeroe of een god, maar in dit leven je eigen kumu (leraar) moet zijn.
Dus trok ik vanuit nieuwsgierigheid en het verlangen om te groeien samen met andere Holy Road Trippers de berg omhoog. Om te ervaren, te voelen en te ervaren dat het echt is: dat ik een ziel met voeten ben...
Morgen het vervolg ;))