Vier jaar geleden nam ik mij voor om elke dag te volgen wat er op mijn pad komt. Het is eigenlijk doodgewoon, het volgen van je menselijke natuur, daar ben ik na al die jaren van experimenteren wel achter. Ik weet dat het werkt. Dat ik van deze manier van leven genoeg ruimte rust krijg om me op te laden voor de opdrachten die altijd komen aanwaaien. Mijn geest en lichaam werken dan op een perfecte manier samen.
Maar om heel eerlijk te zijn, gaat het soms helemaal niet zoals ik wil. Dan slaan de twijfels toe en weet ik niet of ik deze levensstijl kan volhouden. Het is namelijk de bedoeling dat je altijd meebeweegt als een nieuwe richting zich aandient. En soms wil of durf ik gewoon niet. Zoals ook een paar weken geleden. Ik voelde me ontheemd, onrustig, richtingloos. Ik bedacht vanalles om te gaan doen. Bekeek vacaturesites. Probeer krampachtig iets te maken van projecten waar de energie eigenlijk al lang uit is. En vooral: ik was even de verbinding met mijzelf kwijt.
De enige manier om eruit te komen, uit mijn gedachten, uit mijn hoofd, was door de bossen in te trekken. Toen ik alles losliet en mijzelf vroeg wat er nu eindelijk aan de hand was, begon ik weer tot rust te komen. Ik genoot van de omgeving. Was mij bewust van de prachtige plek waar ik woonde. Dat ik eigenlijk niet zoveel nodig had om gelukkig te zijn. Waarom maakte ik er altijd een probleem van (in mijn hoofd?). Ik liep richting het begin van een waterstroom, de spreng. En terwijl ik de omgeving in me opnam, merkte ik ineens iets op. Er lagen dikke boomstammen voor de bron waardoor het water niet goed doorstroomde. Ik haalde de takken weg en ging langs de waterkant zitten. Wat moet ik doen om de stroom in mijzelf terug te vinden? vroeg ik mijzelf af. ‘Verbinding maken’, fluisterde iets me toe, waarop ik een warme gloed op mijn handen voelde. Ik wist direct dat het mijn oma was, die ik eerder op deze plek had ervaren. Ze vertelde me dat ik het leven wat meer als een expeditie mocht gaan ervaren. Als een avontuur waarin je je eigen magie creëert. Sta maar elke dag open voor wonderen, liet ze me weten. Vraag wat je nodig hebt en wees geduldig.
De woorden brachten me in één klap weer terug naar het simpele, natuurlijke ritme waar ik verwijderd, afgesneden van was geraakt.
Een half uur later ontving ik een berichtje van een Japanse vriendin. Ze had van de ene op de andere dag haar baan opgezegd. Omdat ze voelde dat dit werk en leven de stroom in haarzelf blokkeerde. Er was iets gebeurd waardoor ze zich hiervan bewust was geworden. Ze was wakker geschud. En vandaag is ze bij mij op bezoek. Met een one-way ticket. Europa is de springplank van haar nieuwe droom: het creëren van een zelfvoorzienende plek middenin de natuur. Ze heeft nog geen idee waar, hoe en wanneer. Maar de oproep van binnen is zo groot, dat ze deze niet meer kan negeren.
En ik? Mijn gedachten zijn rustig. Ik voel me rustig. Zoals mijn broer laatst zei: “Li, waarom ben je nog zo onzeker. Jij volgt wat er op je pad komt. Dit is jouw levensstijl. En het werkt! Vertrouw. Heb geduld. En alles komt goed.”
