Ik ontmoette gisteren Toroa, een maori met een enorme hoeveelheid kennis over de Polynesische cultuur. Een wisdom-keeper wordt hij ook wel genoemd, ofwel iemand die onderwezen is in de oude kennis van zijn stam. Zijn grote missie is deze over te dragen aan ons, mensen uit de Westerse wereld die de connectie met de natuurwijsheid ‘denken‘ te zijn verloren.
“Maar jullie zijn de connectie nooit kwijtgeraakt met je eigen roots“, legde hij uit. “Zo is de kennis die ik overdraag, ook die van jullie. Uiteindelijk is deze universeel. Het is de kunst om te voelen welke woorden en verhalen bij jou resoneren. Dít is de wijsheid die diep in jou verborgen ligt en zichtbaar wordt. Het is alsof je deze herkent, je herinnert.”
We kunnen de wijsheid ook oproepen, benadrukte Toroa, door onszelf te re-connecten. De belangrijkste wijze is weer te leren communiceren met de taal van onze voorouders. Een taal die ons niet eigen (meer) is, zoals de fluisteringen van de wind of de beelden die bomen ons kunnen doorgeven. “Om dit te leren moeten we stil zijn. Heel stil. En luisteren. Heel veel luisteren en tijd vrij maken. En ook weer te leren kijken door de ogen van onze voorouders als we hen vragen om begeleiding. Door bijvoorbeeld het organiseren van ceremonies.”
Maar de wijsheid ophalen kan ook via onze eigen ouderen, door ze simpelweg te bevragen naar de lessen die zij leerden van hun ouders en overgrootouders. De kennis wordt niet overgedragen omdat er niet meer naar gevraagd wordt. Omdat we niet alleen met onszelf, maar ook met elkaar de verbinding zijn verloren.
Het is dus tijd om alle kennis die in onszelf ligt weer naar buiten te brengen met als grotere doel: verbinding en connectie. “Corona laat zien hoe belangrijk dit is. We missen elkaars nabijzijn. We missen het belangrijkste ingrediënt van het leven: Aroha (de echte uitspraak van aloha, aldus Toroa). De kracht van liefde. De energie die altijd blijft bestaan. Ook tussen de werelden. De verbinding met onze roots, onze voorouders én onszelf.”
In mijn volgende blog vertel ik meer over het gesprek dat ik met Toroa had over de grote angst voor dood (die ons Westerse mensen zelfs beheerst in het dagelijks leven). En waarom oude volkeren wel verbonden zijn met zowel het leven als de dood? En hoe kunnen wij dit ook leren? Want hoe fijn zou het zijn om hiervan vrij te zijn?
Binnenkort ga ik met Toroa naar het Bosbadhuis, de heilige bron waar ik regelmatig naar toe ga voor ceremonies. Ik kan niet wachten om kennis uit te wisselen. Om mijn native roots te wortelen en weer - zoals het vroeger ook bij ons ging - weer te delen met de komende generatie.
Hoe kijk jij naar onze eigen native roots? je kunt je reactie hieronder achterlaten. Dank!
In mijn volgende blog vertel ik meer over het gesprek dat ik met Toroa had over de grote angst voor dood (die ons Westerse mensen zelfs beheerst in het dagelijks leven). En waarom oude volkeren wel verbonden zijn met zowel het leven als de dood? En hoe kunnen wij dit ook leren? Want hoe fijn zou het zijn om hiervan vrij te zijn?
Comments