“HOE ERVAAR JIJ DE VULKAANUITBARSTING OP HAWAÏ?", vroeg mijn schoonzusje deze week. Ze is nieuwsgierig omdat ze weet hoe diep mijn verbinding met dit magische eiland van Hawaï is. Ik zei dat er ook in mij behoorlijk veel in beweging is. Ik voel me onrustig. En dat heeft te maken met behoorlijk veel onzekere factoren zoals een opstaande verhuizing van de stad naar een stil dorp op de Veluwe. De twijfels of we wel echt moeten verhuizen - en daarmee alles loslaten in Utrecht - laten me wankelen.
En dat terwijl er veel positieve punten zijn rondom de nieuwe woning, dat op een werkelijke droomplek staat met kabbelende beekjes, wilde bloemen en bewoners zo zen als boeddhisten. Daarnaast is dit de beste plek om mijn werk als gids van de Holy Road Trip te vervolgen. Bijna net zo magisch als de jungle en de vulkanische gronden van Big Island.
Waarom twijfel ik eigenlijk nog? Het is toch geweldig? En daarnaast vertellen mijn dromen me ook nog eens om mijn spullen te pakken en te gaan. De laatste maanden droomde ik over lavasrivieren die mijn huis verzwolgen. Maar de nachten zijn rustig nadat de laatste droombeelden een film afspeelden waarin ik een rustig leven leefde zonder de dreiging van de rode vuurmassa.
Volgens de Hawaïanen krijgen wij via de droomwereld boodschappen en ik geloof dat mijn richting duidelijk is. Ik moet gaan. Hoewel de woning misschien geen droomhuis is, is de rest van het droomplan er wel, waaronder de mooie omgeving én de lage lasten en waardoor er meer vrije tijd bestaat voor creativiteit.
De lavastromen zijn vernietigend maar brengen ook een nieuwe vruchtbare grond. En daarom zal ik de twee aangrenzende huizen in Utrecht - waar zoveel intens droevige en mooie herinneringen liggen (Naupaka & Hokule’a) toch gaan los laten. En er op te durven vertrouwen dat deze keuze me naar een mooie nieuwe weg leidt.