Na de vele reizen die ik maakte naar Hawaï en de lessen die ik leerde van een bevriende kahuna (sjamaan) weet ik dat het in het leven hier op neerkomt: mezelf durven zijn. Dat ik niet ben wat ik doe, ofwel mijn identiteit ontleen aan werk of het moederschap. En nog zo’n instinker: dat ik geld mijn (eigen)waarde laat bepalen. Zo was ik als modejournalist jarenlang bezig met hoe anderen en ikzelf eruit zagen. Vrijwel elk feestje hees ik mezelf in een nieuwe outfit, want de mode was immers veranderlijk. Daarnaast was ik ergens ook bang voor afwijzing. Iedereen zag er zo smetteloos uit, ik moést mezelf wel vormen naar de rest.
Maar wie was ik eigenlijk, onder die flamboyante jurk en die zwart fluwelen hoed? Ik stond er in die tijd niet bij stil. Totdat die illusionaire wereld in één klap als een zeepbel uiteenspatte toen mijn vader overleed gevolgd door de man met wie ik dertien jaar was samen geweest. Niets zou ooit meer zijn zoals het was en gek genoeg was dat ergens ook een grote zegen. In de tijd die volgde werd ik me er langzaam van bewust waar ik stond en dat was op een verkeerde plek. Door het verlies van de mannen kwam ik erachter wat mijn werkelijke (eigen) waarden zijn, namelijk vrijheid, expressie en avontuur. En weet ik dat deze het beste tot uiting komen als ik een beetje aanrommel, in huis klus of gedachteloos door de bossen loop. Ik geloof dat ik op deze momenten het dichtst bij mijzelf ben, want dan komen belangrijke diepe inzichten en ideeën tot me. Dit is wat de Hawaïanen de aumakua, je innerlijke stem noemen. En dat als je deze volgt je je ware aard leeft.
Inmiddels neem ik deze ingevingen bloedserieus en ga er vrijwel altijd direct mee aan de slag. Dat is, zoals de Hawaianen bedoelen, met de flow, de alsmaar veranderende stroom van het leven. Het lijkt misschien eenvoudig om zo door het leven te flowen, maar het vraagt om flink wat flexibiliteit. Je moet immers bereid zijn alles los te laten en erop vertrouwen dat de nieuwe richting brengt wat je nodig hebt. Hoewel ik er nog steeds moeite mee kan hebben, ik ben een enorme twijfelkont, weet ik dat er tegenin zwemmen geen zin heeft. En daarom spreek ik mijzelf voordat ik de sprong waag altijd moed in met dit Hawaïaanse gezegde: I ka pono mea. Alles komt op precies het juiste moment in de juiste vorm op je pad, want alles is (al) perfect.
En nu is het weer tijd voor een nieuwe wending. Als ik in de stroom wil blijven dan moet ik loslaten waarmee ik bezig ben. Waarheen deze gaat? Ik heb nog geen flauw idee. Het enige wat ik kan doen is stil worden. Met mijn blote voeten in de kabbelende beek staan. Luisteren. De routewijzers op mijn pad volgen. Schrijven en delen. Welkom nieuw avontuur.
- Deel uit mijn column in #Liefke Magazine