Al zo’n acht jaar heb ik een 'coach'. Als vrienden vragen wat hij doet, dan is de simpele uitleg dat hij meekijkt naar de weg die ik bewandel. Maar vooral: naar de weg die mijn ziel graag zou willen bewandelen. Hij zegt niet wat ik in de toekomst kan verwachten, maar stelt vragen die mijn eigen kompas en heldere vermogens weer aanzetten, zodat ik vanuit mijn eigen wijsheid weer feilloos en vol vertrouwen op pad ga. Soms moet ik hem gewoon even zien of bellen als ik weer even ben teruggeschoten in mijn hoofd en angst voor als die beren die - ikzelf - op de weg heb gezet. Zoals nu.
Voordat ik gisteren met Denise de Wolf (@unleashthewolf) in het goudglanzende bos aan de Holy Road Trip begon, voelde ik dat ik met mijn 'coach' contact moest opnemen. Het zit namelijk zo: op het moment dat mijn zwangerschapsverlof begon, werd ik ineens enorm hyper. Ik herkende het als de energie van Hawaï. Een scheppende levenskracht. Maar voelde dat dit niet alleen ging over het neerzetten van een kind. Nee, dit voelde als een brandend verlangen dat - als een explosieve lavastroom - een weg naar buiten zocht. Het verwarde me, want ik zou nu toch moeten cocoonen, rust pakken? Ik ben potverdorie over een maand uitgerekend.
Maar ik voelde dat ik aan de slag moest gaan. Dat ik weer iets met mijn boeken moest gaan doen, de inzichten en lessen van de Hawaïaanse filosofie - die mij zo ontzettend geholpen hebben om mijn eigen weg te vinden - met anderen te delen. Dat ik het bos in moest gaan om een dame mee te nemen op mijn Holy Road Trip, een soort vision quest. En ja, nu ja.
En dus nam ik haar gisteren mee op reis naar de krachtplek. Niet alleen voor haar werd het een trip waarin veel innerlijke kwesties naar buiten kwamen. Ikzelf werd overrompeld door een stuk verdriet dat zich vanuit het niets meldde. Het bleef bij me tijdens trip naar de krachtplek en langzaam aan begon ik het te herkennen. Dit stukje somberheid ging over vorig jaar, waar ik mijn pijn in mijn hart afscheid nam van wat ik het liefst deed: schrijven, mijn boeken, de Holy Road Trip. Ik was te veel bezig weggeweest met de vorm, de marketing en het werkte niet. Het frustreerde me zo dat het me volledig leegtrok. Het maakte me onzeker en boos. Ik stopte waarop een wonderlijk jaar zou zich aandienen. Ik zou aan de slag gaan als pr-adviseur met als onderwerp: de Veluwe. Een job die me paste als een jas. Het ging me voor de wind. Ik begon te shinen, kreeg energie en waardering. Deze tijd leverde me een groots inzicht op. Ik was vanuit het niets ineens een pr-dame geworden, zoals ik in de afgelopen jaren was uitgegroeid tot uitgever, schrijfster en spreker. Ik kon alles zijn wat ik wilde. Als ik maar gehoord zou geven aan wat er op mijn pad verscheen. De vorm zou daarop altijd volgen, in plaats van andersom.
Het was een gekkenhuis. Een groene golf. Tot mijn verlof startte en mijn contract wegens corona niet verlengd kon worden. En ook ineens de rechten van mijn boeken bij me terugkwamen, omdat de uitgever stopte met uitgeven. Ineens lagen alle wegen weer open. Een nieuwe richting drong zich vanuit het niets ineens aan me op. Startende met gekke ontmoetingen en een kop boven een krantenartikel 'Vulkaanmissie' begeleidt door een foto van één van de heiligste plekken op Hawaï: de vulkaan Mauna Loa. En daar was in één klap dat brandende verlangen weer. Dit keer geen waakvlam, maar een kolkende lava die maar één kant op kon. Naar buiten.
Maar weer terug naar de Holy Road Trip in de Veluwse bossen..
Ik wist dat deze reis intens kon worden, omdat er stukjes verloren ziel vanuit het onderbewustzijn naar het bewustzijn kunnen komen. En dat kan confronterend zijn. Maar altijd met een helend effect als je het durft te zien en het er te laten zijn. Ik wilde dieper inzoomen op het stuk verdriet en nam contact op 'met de man die soms even met me meekijkt'. Hij bevestigde dat het ging om het gedoofde vuur. “Soms gaan dingen stroperig traag en moet je een omweg nemen om een stukje nieuwe ervaring op te doen”, legde hij uit. Ofwel, een herinnering met een positieve ervaring overschrijven, realiseerde ik me meteen. Een proces dat ik eerder had meegemaakt en over schreef in mijn tweede boek Hokule’a. "En", ging hij verder, "is het soms ook nog niet de juiste tijd om iets neer te zetten. Je was op dat moment te veel met de vorm bezig. Je moest het vertrouwen en inzicht krijgen hoe en waaruit zich iets ontwikkeld. En met welke kracht dit kan gaan. Vanuit jezelf! Volg wat je wordt ingegeven”, besluit hij. “Focus je op wat er vanuit je kern ontstaat, niet vanuit de vorm. Die ontstaat vanzelf.” En met een lach: “En dat geldt ook voor het idee dat je moet cocoonen.”
Een waardevolle tip tot slot
Wanneer de onzekere gedachten weer met je aan de loop gaan, vertelt dan tegen jezelf ‘ik ben oké’. Of I ka pono mea. Een oeroude Hawaïaanse wijsheid die vertelt dat alles al oké is,dat alles precies is zoals het moet zijn. Wat overigens niet veel mensen (zelfs Hawaïanen niet) weten, is dat dit de pure versie is van Ho’opono pono, die door missionarissen in een christelijk jasje is gegoten.
Lees morgen meer over de Holy Road Trip en een bijzonder balletje dat ik bij bron vond en de vulkaanmissie enorme kracht bijzet.